Deze boi is inmiddels alweer ruim 3 jaar. Ik geniet echt met volle teugen, hem te zien ontwikkelen. Met vallen en opstaan. Letterlijk.

Momenteel kletst hij de oren van mijn hoofd. Heerlijk vind ik dat! Meestal dan tenminste 🙈

Het praten gaat soms nog hakkelend. Stotterend. Struikelend over zijn woorden. Ook het vervoegen van werkwoorden lukt vaak nog niet; “mama, ik valt” of “ik heb het gevond”. Schattig vind ik dat en ik moet er altijd een beetje om lachen.

Tegelijkertijd bewonder ik zijn doorzettingsvermogen. Geen seconde staat hij stil bij de “fout” die hij gemaakt heeft.

Nee. Hij blijft het gwn proberen. Steeds opnieuw. Tot het beter gaat.

Zijn leerproces doet me denken aan hoe we ons allemaal ontwikkelen. Hoe we leren en groeien. Altijd met vallen en weer opstaan.

Toch zijn we ons als volwassenen vaker bewust van de mogelijkheid om te falen. Het kan ons weerhouden het na een tegenslag opnieuw te proberen. Of het weerhoudt ons überhaupt ergens aan te beginnen.

Angst om te falen kan erg belemmerend werken en het waarmaken van jouw dromen in de weg staan.

Ik zou je willen uitdagen om aan Shaian te denken, wanneer de onzekerheid toeslaat en het je tegenhoudt om stappen te maken.

Je faalt namelijk pas, als je het niet blijft proberen.